Brugmanpraat...

243. Gemeenteraadsverkiezingen. Elke stem telt

Elke stem telt? Elke géldige stem wordt geteld!

Het kiesrecht is het recht van de Nederlander om deel te nemen aan het politieke proces in een staat of andere bestuurlijke eenheid.

Een staat wordt gevormd door een volk dat woont in een bepaald gebied en bestuurd wordt door een overheid die dat gebied beheerst.

Dat zowel mannen als vrouwen mogen kiezen (stemmen) bestaat pas zo’n 100 jaar.

Het algemeen kiesrecht voor mannen vanaf 1917, voor vrouwen vanaf 1920.

Vanaf 1972 mogen kiesgerechtigden stemmen als zij 18 jaar zijn. Dat was eerst 23/25 jaar, in 1965 werd dat 21 jaar. Heel voorzichtig heb ik ergens gehoord dat zulks al bij 16 jaar zou moeten kunnen.

Bij de landelijke verkiezingen in 2017 mochten 12,9 miljoen mensen stemmen.

Artikel 4 van de Grondwet zegt dat iedere Nederlander aan de verkiezingen mag deelnemen. Hij mag zelf kiezen of worden gekozen. In een wet kunnen hierop uitzonderingen worden gemaakt.

De Grondwet zegt ook dat details met betrekking tot dit kiezen uitgewerkt moet worden in een wet. Dat is de Kieswet.

Wie mogen er wel stemmen en wie niet?
Vrijwel iedereen mag stemmen. Ook zij die wegens geestelijke storing onder curatele zijn gesteld.
Oók mensen met een verstandelijke beperking. Hulp aan kiezers met een verstandelijke beperking in het stemhokje is verboden. Zij moeten geheel zelfstandig kiezen. Anderen mogen hen niet beïnvloeden.
Personen met een lichamelijke beperking, blinden of parkinsonlijders, mogen in het stemhokje wel ondersteund worden; letterlijk dan!
Gevangenen of personen die in een gevangenis of huis van bewaring verblijven en tbs’ers mogen ook stemmen. Zij kunnen hun stem alleen maar door iemand anders door middel van een machtiging laten uitbrengen, tenzij zij daar apart verlof voor krijgen.
De rechter kan iemand als bijkomende straf uit het kiesrecht ontzetten. In 2016 waren dat er 56. Zij krijgen geen oproep. Ontzetting uit het kiesrecht komt niet veel voor. Zo wilde de rechter Mohammed G., de moordenaar van Theo van Gogh, op eis van het openbaar ministerie, niet uit het kiesrecht ontzetten. Dit omdat het kiesrecht een zeer belangrijk onderdeel is van onze democratie.

Vóórdat het algemeen kiesrecht voor mannen werd ingevoerd, gold in Nederland het censuskiesrecht. Dat bepaalde dat het kiesrecht voor de Tweede Kamer uitgeoefend mocht worden door ingezetenen, tevens Nederlanders, die “tekenen van geschiktheid en maatschappelijke welstand bezaten”, zeg maar ‘iets te makken hadden’. De Kieswet bepaalde wie dat konden zijn:

• Personen die een bepaald bedrag aan belasting betaalden.
• Personen die een bepaald bedrag aan spaargeld bezaten.
• Personen die bepaalde diploma’s bezaten.
• Personen die een bepaald loon verdienden.
• Personen die een woning bezaten.

De grondgedachte achter het betalen van belasting was dat beslissingen van de wetgevende macht belastinggeld kosten (dat is bijna nog steeds zo). Zij die meer belasting betaalden dan dat zij van de overheid kregen kwamen in aanmerking voor het censuskiesrecht.

Commentaar Brugmanpraat:

Er is in ruim 100 jaar wel het een en ander veranderd. De wetgeving is ongeveer van niets naar alles gegaan. Zelfs mensen met een verstandelijke beperking mogen stemmen. Praktisch gezien gaat mij dat eigenlijk iets te ver. Hetzelfde geldt voor wilsonbekwamen.
Nederlanders die langer dan vijf jaar of permanent in het buitenland wonen zouden in mijn denken hier ook niet moeten stemmen. Te weinig binding met Nederland.
In de meeste Amerikaanse staten verlies je je stemrecht als je voor een misdrijf veroordeeld bent tot een gevangenisstraf. Niets op tegen als dat hier ook ingevoerd zou worden onder 'geen eerbied voor onze wetten'. 
Dan heb ik het niet over kiesgerechtigden die totaal geen inzicht hebben in het reilen en zeilen in de Nederlandse politiek. Die moeten deze keer ook nog ‘ja’ of ‘nee’ moeten zeggen tegen de invoering van de Sleepwet, “De Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017”. Och, het zijn maar 172 wetsartikelen. Hebt u die wet bestudeerd? Neen? Dan kunt u eigenlijk geen 'ja' en geen 'nee' rood maken. Moeten wij dat nou niet overlaten aan onze échte volksvertegenwoordigers, de leden van de Tweede Kamer? Dat laat je toch niet over aan de gewone burger?

Tot slot nog een tip. Over het algemeen ben ik geen voorstander om je stem uit te brengen als je niet weet op wat of op wie. Als je maar wat doet met dat rode potlood, heb je kans dat je op de verkeerde hebt gestemd. Daar stap ik even van af nu ik gehoord heb dat Nederturken volgens de ideeën van Erdogan worden getraind om in Nederland politiek actief te worden. Voorlopig nog in gemeentes. De volgende stap wordt dan om langzaam maar zeker door te dringen tot de Tweede Kamer. Ja, en als alle Nederturken op hun partijen gaan stemmen en wij, Nederlanders,  met z’n allen thuisblijven, even theoretisch gesteld, dan hebben wij alleen nog maar Nederturken in de gemeenteraad en straks ook in de Tweede Kamer. Daarom, ga stemmen op een normale Nederlandse partij, dan kunnen wij ook boerenkool met worst blijven eten.

Piet Brugman,
's-Hertogenbosch, maart 2018

www.brugmanpraat.typepad.com
p.a.brugman@gmail.com

229. Kabinet Rutte III

De Tweede Kamer verkiezingen waren op 15 maart 2017.

Donderdag 26 oktober is het nieuwe kabinet-Rutte III gepresenteerd. De regering gaat zestien ministers en acht staatssecretarissen tellen, verdeeld over twaalf ministeries.

De VVD levert als grootste partij zes ministers, het CDA en D66 elk vier en de ChristenUnie twee. Voor de staatssecretarissen zijn de aantallen respectievelijk drie, twee, twee en één.

Een overzicht van de ministeries, de ministers en staatssecretarissen:

Algemene Zaken (AZ)
Mark Rutte (VVD, minister-president)

Financiën (Fin.)
Wopke Hoekstra (CDA, minister van)
Menno Snel (D66, staatssecretaris van)

Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW)
Wouter Koolmees (D66, minister van)
Tamara van Ark (VVD, staatssecretaris van)

Economische Zaken en Klimaat (EZK)
Eric Wiebes (VVD, minister van)
Mona Keijzer (CDA, staatssecretaris van)

Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV)
Carola Schouten (ChristenUnie, vicepremier en minister van)

Veiligheid en Justitie (V&J)
Ferdinand Grapperhaus (CDA, minister van Justitie)
Mark Harbers (VVD, staatssecretaris voor Immigratie)
Sander Dekker (VVD, minister voor Rechtsbescherming)

Defensie (Def.)
Ank Bijleveld (CDA, minister van)
Barbara Visser (VVD, staatssecretaris van)

Onderwijs, Cultuur en Wetenschap
Ingrid van Engelshoven (D66, minister van)
Arie Slob (ChristenUnie, minister voor Basis- en Voortgezet Onderwijs en Media)

Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS)
Hugo de Jonge (CDA, vicepremier en minister voor Ouderenzorg)
Bruno Bruins (VVD, minister voor Medische Zorg)
Paul Blokhuis (ChristenUnie, staatssecretaris van)

Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK)
Kajsa Ollongren (D66, vicepremier en minister van)
Raymond Knops (CDA, staatssecretaris van)

Buitenlandse Zaken (BuZa)
Halbe Zijlstra (VVD, minister van)

Infrastructuur en Waterstaat (I&W)
Cora van Nieuwenhuizen (VVD, minister van)
Stientje van Veldhoven (D66, staatssecretaris van)

Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking (BHO)
Sigrid Kaag (D66, minister van)

Problemen in de komende week (44)

Probleem 1: Geert Wilders (PVV) wil deze week een motie van wantrouwen indienen tegen de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, Kajsa Ollongren, omdat zij twee nationaliteiten heeft; Zweeds en Nederlands.

Commentaar Brugmanpraat: Als de gehele oppositie vóór deze motie stemt plus nog twee stemmers uit de coalitie, dan is de motie aangenomen en zal Kajsa al weer moeten vertrekken. Je komt bij zo’n stemming uit op 74 + 2 is 76 stemmen. Waarom zouden er bij de coalitie geen twee Kamerleden zitten die tegen dubbele paspoorten zijn. Immers, elk Kamerlid is volgens de grondwet geheel vrij bij het uitbrengen van zijn of haar stem. Was dat maar waar. In de praktijk is dat anders. Ik kom er nog op terug.

Probleem 2: In een interview met de Volkskrant beweert Kamerlid Sybrand van Haersma Buma (CDA) dat de VVD, het CDA, D66 en de ChristenUnie de uitslag van het referendum dat gehouden gaat worden aangaande de nieuwe Wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (WiV) zal negeren. Buma zegt dit omdat bij de coalitie-onderhandelingen is afgesproken dat het referendum gaat worden afgeschaft. De genoemde wet, ook wel sleep- of aftapwet genoemd, is al aangenomen door de Eerste Kamer. 

Reactie Brugmanpraat: Wel wat laat om nu nog een referendum te organiseren. Worden de leden van de Tweede- en Eerste Kamer, die de wet namens de kiesgerechtigden al hebben aangenomen, niet voor vol aangezien? Zo ging het ook bij het Oekraïneverdrag. Henny Huisman zei het vanmorgen bij WNL op zondag: Inspraak zonder inzicht, geeft een uitspraak zonder uitzicht. Overigens is het referendum voor de nieuwe regering a big problem. De regering wil er gewoon vanaf. Maar hoe gaat dat worden geregeld?

Wilt u reageren? p.a.brugman@gmail.com

227. Wie wil er nu nog minister worden?

Als je in de voorbije week minister Hennis hebt zien afgaan als minister van Defensie, dan gaat je de zin wel over om minister te worden. Lijkt mij. Ik gunde haar die afgang niet, ook al vind ik dat zij geen minister van Defensie had moeten zijn. Daarvoor heb je minimaal een militair nodig. Die weet ten minste wat mortieren, tanks, vliegtuigen, oefeningen, uitrusting, uitzendmissies enzovoort zijn. 
In het debat dat de Tweede Kamer met de minister op 3 oktober 2017 voerde voelde Hennis aan dat de meerderheid van de Kamerleden geen vertrouwen meer had in haar beleid. Zij nam toen ontslag. Sneu voor haar. Politieke carrière weg. Neem ik aan. Zij stond op de nominatie om minister van Buitenlandse Zaken te worden in het kabinet Rutte III. Niet dus. Wie wil er nog minister worden?

Even terug in de tijd. Vanaf 1813 regeerde een soeverein vorst of een koning in Nederland. Hij bepaalde wat er gebeurde. Hij nam de beslissingen; besluiten. Denk aan het Koninklijk Besluit dat nog steeds, wel in een andere betekenis, bestaat. Hij benoemde wel ministers, vroeg hen wel om raad, maar de koning besliste. Denk aan Koning Willem I en Koning Willem II. Koning Willem I was nog een heuse alleenheerser, bij Koning Willem II werd het al minder. Toen al was men bezig aan de poten van de koningsstoel te zagen. De Nederlandse staatsman Thorbecke zette zich daar voor in.
Sinds 1848 zegt artikel 42 van de Grondwet dat de koning onschendbaar is en de ministers verantwoordelijk. Praktisch betekende de invoering van artikel 42 dat de direct verantwoordelijke minister door het parlement ter verantwoording kan worden geroepen voor alles wat de koning doet of zegt. De ministeriële verantwoordelijkheid was daarmee ingevoerd. Ook voor de overige leden van het Koninklijk Huis geldt deze ministeriële verantwoordelijkheid. Denk daarbij nog even aan de Lockheed-affaire van Prins Bernhard.
De ministeriële verantwoordelijkheid gold eerst niet, maar tegenwoordig wel voor de staatssecretarissen. Ook zij kunnen het vertrouwen van de Kamers, praktisch alleen de Tweede Kamer, verliezen.
Bij de uitwerking van de ministeriële verantwoordelijkheid ontstond de zogenaamde ‘vertrouwens-
regel’. Volgens deze regel dient een minister, een staatssecretaris of een regering af te treden als de meerderheid van de Tweede Kamer geen vertrouwen meer in hen heeft.
Daarbij gaat het ook om de bevoegdheden van de ondergeschikte ambtenaren voor zowel het handelen als het nalaten; derhalve voor het iets doen of iets niet doen. Zoals dat gebeurde in de Mali-zaak waarbij twee militairen omkwamen en een derde militair ernstig gewond raakte. Ondergeschikten deden hun werk niet of niet goed of verzuimden hun werk te doen. Daarvoor was minister Hennis politiek verantwoordelijk, immers zij is verantwoordelijk voor:

1. Het koninklijk handelen en nalaten (hier niet van toepassing).
2. Het handelen en nalaten van de bewindslieden (slaat op haarzelf).
3. Het handelen en nalaten van de ambtelijke dienst (slaat op de werknemers van Defensie)

Dat moet minister Janine Hennis hebben geweten toen zijn akkoord ging om minister te worden. Ja, het was haar zelfs niet gegund om nog enkele dagen aan te blijven als demissionair minister. Dat heb ik althans vanuit de Tweede Kamer niemand horen vragen of zeggen. Het ministerschap is hard, kei hard. Haar vertrek voelde voor mij ongeveer als het overlijden van burgemeester Van der Laan. Wie wil er nu nog minister worden? Het speelt de komende week of weken!

Wilt u reageren? p.a.brugman@gmail.com

226. De minister is verantwoordelijk. Punt! Uit!

 

Even terug in de tijd. Lodewijk Napoleon werd in 1806 de eerste koning van Nederland. Hij werd aangesteld door zijn broer Napoleon Bonaparte. Vóór 1806 was Nederland een republiek. Vier jaar later, 1810 dus, werd Lodewijk door zijn broer al weer als koning afgezet. Onenigheid tussen twee broers. Lodewijk zou te lief zijn geweest voor de Nederlanders. Van 1810 tot 1813 werd Nederland daarom ingelijfd bij het keizerrijk Frankrijk. Dus drie jaar geen koning. In 1815 werd Bonaparte verslagen (slag bij Waterloo).
Aan drie mannen, Van Hogendorp, Van der Duyn van Maasdam en Van Limburg Stirum, hebben wij te danken dat wij een koning (of koningin) hebben. Zij verzochten (bijna ‘smeekten’) Willem Frederik, prins van Oranje, om Nederland als soeverein vorst te gaan besturen. Een soevereine vorst was, in die tijd, praktisch hetzelfde als een koning. Regeren als alleenheerser. Al in 1815 riep Willem zichzelf uit tot koning van het Koninkrijk der Nederlanden; Koning Willem I.
Het eerder genoemde driemanschap vond dat wel oké. Maar Willem I ging wel de dienst uitmaken. Hij benoemde ministers die naar zijn pijpen moesten dansen. Die vonden dat ook wel goed. De koning benoemde en ontsloeg ministers naar welgevallen. Het parlement, de volksvertegenwoordiging, had ongeveer niets in te brengen. De koning bepaalde. Punt! Uit! Maar het volk begon zich te verzetten.

Al in 1830 werden er stappen ondernomen om de koning geen of minder macht te geven en de verantwoordelijkheid aan de ministers toe te bedelen. Het ging toen nog niet door. Nederland was er nog niet rijp voor. Zei men. De koning bleef nog even de baas. Toen stond er een zekere Thorbecke op. Hij was een wijs en bestudeerd man. Hij kreeg het voor elkaar dat de koning in 1840 en 1848 de macht werd ontnomen, de ministers verantwoordelijk werden en het parlement ministers en de regering ter verantwoording konden roepen. De Grondwet werd gewijzigd en de Ministeriële verantwoordelijkheid was geboren. En van tijd tot tijd loopt dat voor een minister verkeerd af, of kan dat verkeerd aflopen. Waarschijnlijk. Morgen, 3 oktober 2017, gaat de Tweede Kamer in debat met de minister van Defensie. Wat wil het geval?

Het parlement wil de minister van Defensie de dood van twee militairen en het verwonden van een derde militair in de schoenen schuiven omdat zij politiek verantwoordelijk is voor alles wat verkeerd gaat of kan gaan. Men heeft het zelfs over ‘dood door schuld’. Dat is een misdrijf uit het wetboek van strafrecht. Bij mijn weten heeft de minister niemand door haar schuld de dood ingejaagd. Het ligt anders. Hoe denk ik daarover.

Op een ministerie is de minister de big chief. Die heeft onder zich een of meerdere high chiefs. Die hebben vervolgens meerdere low chiefs onder zich. Wat overblijft zijn, vergeef mij de uitdrukking, the indians; zeg maar gewoon ‘de indianen’. Dat kunnen er zoals bij Defensie heel veel zijn. Al die chiefs en indianen hebben hun eigen taken en verantwoordelijkheden. Daarbij kunnen niet al hun gemaakte fouten worden gelegd op het bordje van de big chief, de minister. Normaal lijkt mij, dat iedereen die fouten maakt daarvoor aangesproken en zo nodig ter verantwoording kan worden geroepen.

Alleen al het punt ‘ministeriële verantwoordelijkheid’ is in deze tijd een eigen overdreven leven gaan leiden. Zo van, schuif alles maar naar de minister. Die neemt dan ontslag of wordt ontslagen, krijgt even later weer een goede baan toebedeeld, terwijl de high chiefs, de low chiefs en de indianen de dans ontspringen. Dáár zijn de fouten gemaakt. Dáár moeten de verantwoordelijken worden gezocht en worden opgespoord die schuldig zijn aan de dood van de twee militairen. Nogmaals; geen ‘dood door schuld’, maar schuld hebben aan de dood van de twee militairen.

Waar gaat het om? Er zijn twee militairen (dat zijn ook mensen!) gedood en een militair ernstig verwond door een uit elkaar spattende mortier. Die mortieren zijn aangekocht. Wie heeft die gekocht? Iemand heeft die aankoop geregeld. Iemand heeft een handtekening gezet. Ik heb vernomen dat die mortieren in Bulgarije zijn gekocht. Dan moet je al opletten.
Die aangekochte mortieren zijn niet getest terwijl dat wel moest. Welke chiefs waren daarvoor verantwoordelijk? Namen noemen s.v.p. De opslag van de mortieren zou niet volgens de regels zijn uitgevoerd. Wie was of waren daarvoor verantwoordelijk? Namen noemen s.v.p.
 Mortieren mogen niet stoffig, nat en niet warm worden opgeslagen. Waarom toch die dingen in Mali in de hitte opgeslagen? Wie heeft dat daar zo geregeld? Namen noemen s.v.p. Toen ging men er ook nog mee oefenen. Welke chief heeft zijn indianen laten oefenen met onbetrouwbare mortieren? Namen noemen s.v.p. Wisten de indianen zelf dat zij oefenden met onbetrouwbaar materiaal? Zo ja, dan kun je als militair een dienstbevel weigeren uit te voeren. Daar lees ik niets over.
Alles dan maar op het bordje van de minister? Nee toch zeker. Is onze volksvertegenwoordiging, de Twee Kamer, ook niet verantwoordelijk? Zij hebben toch hun fiat gegeven over de verschillende missies, ook die naar Mali. Alles dan maar richting dé minister. Kom nou zeg.
Is de regering ook niet verantwoordelijk? Er zijn al meer problemen geweest bij defensie. Uitrusting, munitie, training en geoefendheid ging al meerdere jaren verkeerd. Wat hebben de gezamenlijke ministers en/of staatssecretarissen daaraan gedaan. Alles maar afschuiven richting de minister van defensie? Zo heeft Thorbecke het echt niet bedoeld in 1848.

Hoe moet het verder? Als ik minister was zou ik bovenstaande voorleggen tijdens het debat met de Tweede Kamer op 3 oktober. Ik zou het allemaal niet pikken. Ik zou alsnog de verantwoordelijke hogere en lagere militairen en eventuele verantwoordelijke burgers in dienst van defensie ter verantwoording roepen en hen zo nodig ontslaan. Het jonge gezin van een van de twee overleden militairen zou ik een levenslange uitkering toe bedelen aan zijn vrouw en kind of kinderen. Die uitkering moet gelijk zijn de rang van de overledene met de mogelijke normale bevorderingen. De familie van de andere gedode militair zou ik een meer dan prima uitkering bezorgen. Het leed is daarmee niet geleden. Maar erkenning wel. De gewonde militair, als hij voor de toekomst invalide blijft, tot aan zijn dood financieel steunen.  

Brugmanpraat is benieuwd hoe het op 3 oktober gaat aflopen. Via de televisie ga ik de verantwoording van de minister volgen. Volgens de Ministeriële verantwoordelijkheid zal minister Hennis wel het veld (moeten) ruimen. Maar in haar kielzog zullen er haar nog enkelen moeten volgen.

 

209. Het bedrijf Trump & Co

Op de dinsdag na de 1^e maandag van de maand november werden in de Verenigde Staten (VS) de Presidents- en andere verkiezingen gehouden. Dit houdt in dat die verkiezingen altijd op de 2e tot en met en tussen de 8e november worden gehouden. Eénmaal in de 4 jaar en deze keer  op 8 november 2016. En wat voor verkiezingen?

In Amerika mogen ongeveer 230 miljoen mensen stemmen. 130 miljoen stemden en dus bleven er 100 miljoen thuis. Hillary Clinton kreeg ongeveer 200.000 stemmen meer dan Ronald Trump. Bij het Nederlands kiessysteem zou Hillary hebben gewonnen, bij het Amerikaans systeem won Ronald J. Trump.

Even een kleine vergelijking met ons land. Het Congres omvat de Amerikaanse volksvertegenwoordiging, te weten het Huis van Afgevaardigden (vergelijkbaar met onze Tweede Kamer), en de Senaat (zeg maar onze Eerste Kamer). Niet alleen werd op die datum de toekomstige President gekozen, er werden ook nog andere vertegenwoordigers in de Staten gekozen. Daar wil ik het niet over hebben. Het Amerikaans systeem vind ik wel heel erg tijdrovend. Zij zijn er vooraf zelfs iets meer dan een jaar mee bezig. De zogenaamde voorverkiezingen.

Het eindresultaat: De Republikeinen kozen hun kandidaat Ronald Trump, de Republikeinen behaalden de meerderheid in de Amerikaanse Senaat en in het Huis van Afgevaardigden. De Democraten hebben niet alles verloren. In verschillende Staten wisten zij enkele overwinningen te behalen. Zeker is dat de Democraten ze flink om de oren kregen.

Enigszins vergelijkbaar met Nederland is dat de opiniepeilingen in de VS er flink naast zaten. Daar zal nog stevig over worden gesproken in de komende tijd. De Democraten werden door die peilingen ernstig op het verkeerde been gezet en waren en zijn zij nog steeds hevig teleurgesteld. Ook een groot gedeelte van de Nederlanders gaven Hillary de meeste kans. De Democraten in de VS kunnen hun verlies maar moeilijk aanvaarden en verwerken. Edoch, het is net als met voetballen; als de ene partij wint, verliest de andere. ‘Da’s toch logisch?'

Op 20 januari 2017 legt Trump de eed af ten overstaan van de opperrechter van het Amerikaans Hooggerechtshof. Vanaf dat moment gaat de nieuwe President zijn bedrijf leiden. Want hij is een handelsman. Hij houdt niet van ‘pappen en nathouden’. Hij gaat beslissingen nemen zoals dat de laatste jaren niet is voorgekomen in de VS. Dat is nieuw. De kinderen van Trump; Ivanka, Eric en Donald junior, gaan managementfuncties vervullen in het bedrijf van hun vader.

Wat wil president Trump straks veranderen?

1. Een muur bouwen op de grens van Mexico naar de VS. En? De Mexicanen wil hij de muur zelf laten betalen.
2. Mensen die de VS illegaal binnenkomen worden vastgezet én uitgezet.
3. Migranten (mensen die van uit een ander land zijn gekomen) die zich in de VS crimineel gedragen worden uitgezet naar het land van herkomst.
4. Amerikanen hebben de eerste voorkeur bij het verkrijgen van banen.
5. De emigratiedienst wordt uitgebreid; drie maal het huidige bestand.
6. ‘Amerika en Amerikanen eerst’! heeft Trump beloofd.
7. Europa moet zijn eigen veiligheid maar regelen.

Commentaar:

Brugmanpraat zou, als hij Amerikaan was, bij gebrek aan beter, zijn stem hebben uitgebracht op Hillary Clinton. In de aanloop naar de verkiezingen gedroeg Trump zich als een bullebak. Maar toch? Als Clinton zou zijn gekozen, dan zou alles bij het oude zijn gebleven.  Naar mijn mening is dat de reden dat Trump nu tot president van de VS is gekozen. Er gaat nu écht iets gebeuren. Edoch, een Nederlands spreekwoord zegt ‘De soep wordt niet zo heet gegeten, als zij wordt opgediend’  (alles lijkt erger dan het is). Trumpy zal zijn best moeten doen om 40 procent van zijn punten waar te maken. Gaat dat in maart volgend jaar in Nederland ook zo? Stel je voor. De PVV, met Wilders als lijstaanvoerder, wordt straks de grootste partij. Dan wordt Wilders de minister-president van Nederland. Het is maar dat u het weet.  Bereid u voor!!!

p.a.brugman@gmail.com

194. Hét referendum

 

Een moeilijk en fout woord. Voor Nederland moet je het een volksraadpleging noemen. Als wij het tenminste hebben over het nog moeilijker woord associatieverdrag met  Oekraïne. Want daar heb ik het natuurlijk over. Bij een volksraadpleging wordt aan de kiesgerechtigden in een land (of in een gebied) een vraag voor gelegd die u met “ja” of “nee” mag beantwoorden. Om die vraag te beantwoorden mag u in Nederland naar een aangegeven stembureau. Als de overheid zich niet bij de uitslag behoeft neer te leggen, zoals in Nederland, spreken wij van een volksraadpleging. Is een uitslag bindend, zoals niet in Nederland, dan heet dat een referendum.

Ik schrijf dit in verband met de komende volksraadpleging, het associatieverdrag met Oekraïne, welke op 6 april aanstaande (2016) gehouden gaat worden. “Associatieverdrag” staat voor een overeenkomst met betrekking tot economische samenwerking met een land; in dit geval met de Oekraïne. Waarom mogen die kiesgerechtigden naar de stem bus om ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen tegen dit verdrag. Wel, er is iemand geweest, die kans heeft gezien om 300.000 handtekening te verzamelen binnen een tijdsbestek van 6 weken. 300.000 handtekeningen? Een gigantische klus. Komt maar zelden voor. Edoch, er is wel iets van het ‘bruine beertje’ bij. Althans zo ziet Brugmanpraat het. In de wet is geregeld dat er 300.000 verzoeken moeten worden gedaan om een dergelijke volksraadpleging te houden. Er staat niet ‘handtekeningen’, maar verzoeken. Maar iemand stelt een verzoek op, stuurt wat mensen de straat op, en laat handtekeningen verzamelen om onder dat verzoek te plaatsen. Deze keer gingen er geen mensen langs de deuren, maar werd er modern gewerkt; doormiddel van een app. Ik vraag me af of bij iedere handtekening de volledige naam en woonadres is vermeld, want dit lijkt mij wel het minste wat nodig is.

Een dezer dagen zag en hoorde ik via de televisie dat er mensen op straat werden gevraagd of zij wisten wat het associatieverdrag inhield. Sommigen mompelden iets van handelsverdrag en de rest wist het gewoon niet. Moet ik dan geloven dat die 300.000 mensen die een handtekening plaatsten wél wisten waar het over ging? Een handtekening is zo gezet. Daarom vind ik het verhaal van die 300.000 handtekeningen een giller van de bovenste plank; niet écht democratisch.

Zoals ik het lees zouden in een dergelijk geval 300.000 mensen een eigen verzoek, met redenen omkleed, moeten opstellen en hun verzoek moeten ondertekenen, met naam, voorna(a)m(en) en volledig woonadres.

Tot slot, wél of niet stemmen?

Mijn theorie is:

1. Als u het verdrag (400 pagina’s) begrijpt, kunt u ja of nee stemmen.
2. Weet u niet waar het over gaat, kunt u blanco stemmen. Wel gaan want dat heeft met het opkomstpercentage te maken.
3. Weet u echt niet waar het over gaat, dan kunt u beter nee dan ja stemmen. Als u ja stemt gaat u akkoord met het verdrag, maar zou u wel verkeerd kunnen stemmen.  

Tot slot: Als die 300.000 handtekeningen niet waren verzameld, dan was onze regering en de meerderheid van Tweede Kamer akkoord gegaan met het associatieverdrag en hadden zij het verdrag ondertekend. Dat die handtekeningen er toch kwamen, was een misrekening. Daarom doet de politiek haar best om op de valreep de stemmers “ja” te laten stemmen. Voelt u hem? Oh ja, als de opkomst minder dan 30% is, dan is de volksraadpleging ongeldig en kan de overheid haar gang gaan; dus gewoon ondertekenen. Ga daarom in ieder geval met uw oproepkaart naar het stembureau, geeft uw kaart af aan de voorzitter (die zit in het midden), maak rechtsomkeert en ga naar huis. U telt dan in ieder geval mee voor het opkomstpercentage.

Brugmanpraat kent het hele associatieverdrag met de Oekraïne niet en daarom stem ik “nee” of “neen”.

Reactie p.a.brugman@gmail.com

174. Polderen is slecht voor het land

Bovenstaande schrijft Theo Vleugels uit Heerhugowaard als ingezonden brief op 3 juni 2015 in de Telegraaf. Hij schrijft nog meer: "Polderen is geen beslissing nemen. Alles voor je uitschuiven. Nooit doorpakken. Alles in ons land loopt vast, de zorg, het onderwijs, de politie, justitie, euro-onzin, noem maar op. De  politiek, die meer bezig is met de waan van de dag dan met wezenlijke zaken, is schuld hieraan". Aldus Theo Vleugels die ik overigens helemaal niet ken.

Wat is polderen dan wel?

'Polderen' staat voor het Nederlands overlegmodel. Overheid, werkgevers en werknemers maken afspraken met elkaar over arbeidsvoorwaarden en lonen. Als zij het met elkaar eens zijn is er sprake van consensus.
Er zijn overigens meerdere definities, maar ze komen allen op hetzelfde neer.
Deze overlegmethode dateert uit 1982. Zegt men. De drie genoemde partijen spraken toen een loonmatiging af in het zogenaamde Akkoord van Wassenaar.
Er wordt gedaan of het polderen van deze tijd is. Al in de middeleeuwen moesten boeren, edelen, stedelingen en andere burgers samenwerken en praten om droge voeten te houden door dijken aan te leggen en het water uit de polders te houden. Daar komt het Nederlands zelfstandig naamwoord 'het poldermodel' dus vandaan.

Mening van Brugmanpraat:

'Polderen' is ook wel eindeloos met elkaar onderhandelen. Veelal tot diep in de nacht. Onbewust matten de partijen elkaar af in de hoop dat de andere partij of partijen akkoord gaat of gaan. Soms van vermoeidheid. Als dat zo is, is er veelal een verkeerde beslissing genomen en is er geen sprake van consensus. Polderen komt ook voor in het bedrijfsleven. Onderwerpen bediscussiëren, onderwerpen uitpluizen, het onderwerp (probleem) voor iedere deelnemer duidelijk maken, de verschillende mogelijkheden op een rijtje zetten en uiteindelijk met elkaar eens zien te worden. Dat is dan 'polderen'. Niet verkeerd, maar kan wel heel lang duren. 

Een duidelijk voorbeeld van verkeerd polderen beleven 110.000 rijksambtenaren al meer dan 1600 dagen. De ambtenaren wachten al vier jaar op een nieuwe cao. Hier geeft de overheid het verkeerde voorbeeld. Het kabinet doet geen enkele serieuze poging om er met de ambtenaren uit te komen. Er is grote onrust in de polder. De kans is op het ogenblik zelfs zo dat er acties in verschillende sectoren komende zijn. Heeft Theo Vleugels dan toch gelijk?

Reactie via e-mail: p.a.brugman@gmail.com 

 

118. De verkiezingen en nog wat

 (Met tussen haakjes mijn eventuele opmerkingen)

1.     De gemeenteraadsverkiezingen 2014  zijn achter de rug. ‘Het volk’ heeft zich weer voor even uitgesproken. Althans, heeft zich kunnen uitspreken. Met ‘het volk’ bedoel ik de 53,8 procent van de 13 miljoen kiesgerechtigden die hebben gestemd. De rest van het electoraat, derhalve 46,2 procent, liet het afweten; dus stemden  niet. Vraag is of we hier een probleem van moeten maken? De peilingen, onder meer door Maurice de Hond, kwamen uit op ongeveer 43 procent opkomst. Zelf peilde ik al twee maanden geleden, zonder enig onderzoek, om-en-de-nabij 50 procent opkomst. Waarom maakt men toch steeds zo’n probleem van de lage opkomst? Ook deze keer hebben wij bij het tellen van de stemmen weer kunnen zien dat als 50 procent van de stemmen is geteld er in de totale uitslag nagenoeg geen verandering meer komt. Wat dat aangaat kunnen wij die laatste 50 procent van de kiezers en hun stemmen best missen. De niet stemmers hebben veelal goede redenen om niet te stemmen; ze zijn ontevreden over het huidige landelijke beleid, ze weten niet op welke partij ze moeten stemmen, geen zin, gebrek aan belangstelling of geen of nagenoeg geen politieke kennis. In de punten 2 en 3 geef ik een paar kleine voorbeelden. De laatst genoemde categorieën hadden, als ze wel waren gaan stemmen, waarschijnlijk op de voor hen verkeerde partij gestemd. Nog steeds wil men uitgaan van de tijd vóór 1970. Toen werd namelijk de opkomstplicht afgeschaft. Men was voor die tijd gewend aan ongeveer 100 procent (verplichte) opkomst. Het is dan logisch dat er minder mensen gaan stemmen. De reden heb ik hiervoor al genoemd. 50 of 80 procent opkomst? De Gemeenteraad, de Tweede Kamer, de Provinciale Staten of het Europees parlement komen er toch wel. Misschien moet je het aantal leden in die bestuursorganen laten afhangen van de opkomst. Mensen die niet stemmen zetten zichzelf buiten spel, willen niet meedoen en behoef je ook niet te vertegenwoordigen. Lijkt mij.

2.     Een voorbeeld van onwetendheid: Op 20 maart schreef John van den Berg uit Den Haag in de Telegraaf dat hij zich nog kan herinneren dat stemrecht een stemplicht was. Er behoefde niet gebedeld te worden om te gaan stemmen. Er stond zelfs een boete op als je niet stemde. John schreef verder dat hij ‘een voorstander was van stemplicht in plaats van stemrecht’.

(Dit bedoel ik nu met onwetendheid. Er is nooit stemplicht geweest. Je behoefde dus ook geen boete te betalen als je niet stemde. Tot 1970 was er opkomstplicht of verschijnplicht en als je je niet met je stempas [toen nog oproepkaart] op het stembureau meldde, pleegde je een strafbaar feit en kon je rekenen op een geldboete. Het algemeen kiesrecht bestaat vanaf 1921/1923.)

3. Nog een voorbeeld van gebrek aan kennis. Een vrouw had bij het uitbrengen van haar stem alle vakjes van een partij op haar stembiljet met een roodschrijvend potlood ingekleurd. Daarna deponeerde ze dit stembiljet in de stembus. Toen kwam ze er achter dat ze onjuist had gehandeld. Ze wilde opnieuw stemmen. Dat mocht ze niet. Ze had gestemd! Toen is ze heel erg boos geworden.

(Meer dan één cirkeltje vóór een naam roodkleuren is een ongeldige stem. Evenzo  blanco stemmen of een streep of opmerking over het stembiljet maken. Jammer van deze verloren stem. Er is wel een pluspunt; de ongeldige stem telt wel mee voor het opkomstpercentage!)

4.     Het was bij de verkiezingen in mijn  gemeente Maasgouw niet nodig om op de VVD te stemmen. Wat wil het geval? De VVD in Maasgouw wil acht (8) gemeentelijke belastingen afschaffen. Dat zijn:

1. De rioolrechten
2. De hondenbelasting
3. De parkeerbelasting
4. De leges voor identiteitskaarten
5. De toeristenbelasting
6. De forensenbelasting
7. Het heffen van bouwleges, en
8. De marktgelden.

Voorwaar een geweldig idee. Lijkt mij. Hoe heeft het zo lang kunnen duren? Raadslid Clemens Meerts heeft uitgerekend dat afschaffing van de acht ‘belastingen’ gemiddeld 30 euro per gezin oplevert. Een totaal bedrag van 360.000 euro. Tel uit je winst. De kosten om die belastingen te heffen zijn te hoog. De economie zou er ook bij gebaat zijn. De gemiste opbrengsten wil de VVD bij de OZB optellen. Dit laatste omdat het innen van de OZB lage uitvoeringskosten heeft. Meerts heeft ja . . . ren aan dit plan gewerkt.

(Ik ga er vanuit dat alle zes politieke partijen in mijn gemeente het eens zijn over dit VVD-idee. Vandaar dat ik nu niet op de VVD, maar op een lokale partij heb gestemd. Het waren toch lokale [gemeenteraads]verkiezingen. Nu even aanzien wanneer het idee van de VVD dit jaar wordt verwezenlijkt.)  

114. Volgende maand gemeenteraadsverkiezingen

 

     19 maart aanstaande zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Niets is eenvoudiger dan je stem uit te brengen door met een potlood (?) één circeltje vóór een persoonsnaam rood te kleuren. Dat is alles! Maar let op. Brugmanpraat heeft zo zijn eigen gedachten over stemmen. Ik vertel. Doe er mee wat u wil.

    Om te beginnen moeten wij gemeenteraadsverkiezingen niet vergelijken met landelijke verkiezingen. De landelijke partijen doen alsof dat wel zo is, maar niets is minder waar. Het gaat om het kiezen van de volksvertegenwoordigers in je eigen gemeente. Je gaat echt de gemeentegrens niet over op 19 maart. Den Haag moet dus nog even geduld hebben. Zo heb je in de gemeente lokale partijen die aan de landelijke verkiezingen niet mee kunnen doen. Een oud-burgemeester zei eens vóór een verkiezing: 'Iedereen zou gebruik moeten maken van zijn of haar verkregen en bevochten grondwettelijk stem- of kiesrecht.'

    Maar wat als je niet weet op welke partij je moet stemmen? Bijvoorbeeld omdat de hele politiek, ook de gemeentepolitiek,  je geen lor interesseert. Je kunt dan het stemmen beter overlaten aan kiezers die wel interesse hebben. Vul je maar een naam in op het stembiljet, dan geef je je stem misschien wel aan de voor jou verkeerde partij. Een paar regels om te stemmen:

1.     Kies eerst een partij  waar je je in kan vinden. Een lokale partij heeft mijn voorkeur bij gemeenteraadsverkiezingen.

2.     Kent u bij de gekozen partij een persoon die je aanspreekt, breng dan eventueel je stem op haar of hem uit. Dat is een voorkeursstem. Dus eerst de partij en dan de persoon. Niet andersom!

3.     Bestaan er in uw gemeente ook landelijke partijen, b.v. de PvdA, dan mag u natuurlijk ook daar op stemmen, er vanuitgaande dat je tevreden bent over de gemeentelijke PvdA.

4.     Vindt u het vervelend om niet naar het stembureau te gaan, in een dorp komt dat nogal eens voor, stem dan ongeldig. Bijvoorbeeld: blanco stemmen, meerdere cirkels rood maken of een streep over het stembiljet geven en daarna het biljet gewoon in de stembus doen. Niemand die iets merkt, maar uw komst telt wel mee voor het opkomstpercentage. Lees verder!

5.     Laat je niet ontmoedigen door een opkomstpercentage. Liever 50 procent opkomst met stemmers die met kennis hebben gestemd, dan 78 procent opkomst waarvan 28 procent  heeft gestemd als een kip zonder kop. Ik verwacht dat het opkomstpercentage in maart om en nabij de 50 procent zal liggen.

6.    Besluit je om niet te gaan stemmen. Dat hoeft niet persé verkeerd te zijn. Besef dan wel dat je je de komende vier jaar gedeisd moet houden. 

7.    De taken voor een gemeenteraadslid zullen in de nabije toekomst niet alleen zwaarder, maar ook ingewikkelder worden. Dit heeft vooral te maken met het overhevelen van taken van Den Haag naar de gemeenten. Daar komt bij dat de samenleving, zonder het te willen, steeds kritischer geworden is. Daarnaast zijn, eenvoudig gezegd, de centen in Nederland op. Dat geeft wrevel. Toekomstige gemeenteraadsleden moeten straks ongeveer een studie bestuurskunde op hun CV kunnen vermelden om in alle redelijkheid te kunnen functioneren. Ik verwacht dat in de toekomst veel raadsleden zullen (moeten) afhaken.

Eventuele reacties: p.a.brugman@gmail.com

 

70. Griekenland en de Grieken.

Hebben wij iets met Griekenland en de Grieken? Helaas moet ik deze vraag met 'ja' beantwoorden. Hoe spijtig ook. Vooral voor de Nederlandse belastingbetaler. Ik volg het probleem met Griekenland al geruime tijd. Het interesseert u niet? Oké, niet verder lezen dan. Wel belangstelling voor dit onderwerp? Lees dan verder. Ik probeer het kort te houden.

De Nederlandse regering is vanaf 2008 ernstig tégen het verstrekken van belastinggeld en leningen aan Griekenland. De toenmalige minister van financiën Wouter Bos zei toen nog heel stellig dat Griekenland zichzelf maar moest zien te redden. 'Die Grieken gaan wij niet helpen. Het is zelfs niet aan de orde', zei hij. 'Als je Griekenland en soortgelijke landen, die er echt een puinhoop van maken, gaat helpen, gaan ze maar achterover leunen'. Dat lijkt duidelijke taal, maar het pakte anders uit.

Opvolger minister De Jager dacht er al anders over. Hij zei: 'Geen belastinggeld naar Griekenland, maar wel een lening'. Dat kon volgens hem wel. In 2010 was het al zover. Nederland gaf een kleine 5 miljard euro mee aan een pakket van 110 miljard euro. Binnen een jaar volgde voor Griekenland nóg een pakket van 130 miljard. De Jager zei: 'Wij worden er alleen maar beter van. Wij lenen zelf voor 1½ procent en lenen het uit voor 5 procent. Een leuke deal, tel uit onze winst'.

Binnen een tijdsbestek van anderhalf jaar ging het van 'geen cent naar de Grieken', naar 10 miljard euro aan leningen, garanties en afschrijvingen richting Griekenland. De Jager en Rutte hebben wel steeds gezegd dat garanties niet bestaan, maar dat het geleende geld altijd terug komt. Dat kan wel enkele tientallen jaren duren.

Vóór de verkiezingen in september van dit jaar (2012) zei Rutte tégen een derde lening aan de Grieken te zijn. 'Zo nodig zoeken zei hun heil maar buiten de eurozone'. Inmiddels zijn wij al aan  onze derde minister van financiën toe. Dijsselbloem zei: 'Ik begin met een schone lei en voel mij niet gehouden aan de afspraken van mijn voorgangers. Ook niet aan die van Rutte. Hij zei zelfs dat er een groot risico bestaat dat het ons land geld gaat kosten. Hij zei nog iets: 'Dat je zonder risico's Griekenland uit de eurozone kan houden, gelooft niemand in Nederland'.

Ondertussen zijn er al weer toezeggingen gedaan, te weten, verlaging van de rentes en het verlengen van de leningen. Ja, er is zelfs al gesproken over afschrijvingen van leningen door Nederland. Dit betekent zoveel als leningen kwijtschelden. Langzaam duwen ze ons, de belastingbetaler, in die richting. Die richting zou dan moeten zijn dat niemand in Nederland gelooft dat ons geld ooit nog eens terugkomt. 

Mijn mening: Ik verwacht dat wij op termijn ons geld kwijt zijn. Misschien is het al òf in Brussel òf in Griekenland toegezegd. De Grieken hadden nooit in de Eurozone mogen komen. Daar is Nederland onder meer  zelf schuldig aan. De Grieken zijn wereldkampioen als het gaat in het corrupt zijn. Dat zijn zij niet sinds gisteren, zij zijn, hoe spijtig ook, al jaren honderd procent onbetrouwbaar. Jammer genoeg weten zij dat zelf niet. Het zit in de genen van de Grieken. Dat is zelfs met een lening van 1000 (duizend) miljard euro niet op te lossen. 

Voor eventuele reacties: piet.brugman@home.nl   

Nabrander 12 december: 'Premier Rutte zet de deur op een kier voor het kwijtschelden van Griekse schulden. Het kabinet is daar wel een tegenstander van, maar je kunt niets uitsluiten. Gevreesd wordt dat langere leningen met verlaging van de rentes niet genoeg is. In 2014 kijkt men verder'.